FAB noemt zichzelf een "hiphop blues band", maar in eerste instantie is het de artiestennaam en het project van de Franstalige Belg  Fabien Van der Stappen. De man was jarenlang geluidstechnicus bij de Brusselse Botanique, geraakte op de job uitgekeken en trok, zoals in de verhalen, negen jaar geleden met de gitaar onder de arm naar Chicago. Daar leefde hij eerst illegaal, kwam aan de kost als bouwvakker voor een Poolse (!!!) firma en ondertussen zong hij in een gospelkoor.

Geleidelijk kwam zijn leven echter op de rails terecht: hij ontmoette een Amerikaanse vrouw, trouwde en kreeg twee kinderen en bezit ondertussen een eigen studio en platenlabel (Fabsound records) met een cataloog met daarin toch niet de minste namen als Willie Dixon, Tom Waits, Portishead, Beck en Serge Gainsbourg.
In 2005 bracht hij met "I didn't choose the mood" een eerste cd uit en via ITunes belandde zijn "Orgasmic Blues" in 2006 op een verzamelaar met erotisch getinte nummers die onder de naam "Heavy Breathing Vol.1 Bite It" werd uitgebracht in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland.

Nu is met "Incursions Ostentatoires" zijn tweede geesteskind in de handel. Van der Stappen probeert de blues de 21e eeuw binnen te loodsen door het traditionele genre te combineren met enerzijds het geluid van een Hammondorgel en anderzijds met het werk van een hiphopdj, in casu DJ Aaron Judlowe. Deze twee gegevens, gekoppeld aan de hese stem van Van der Stappen (fervent roker en koffiedrinker) geven de cd een heel eigen geluid. Zelf vergelijkt hij zijn stem met die van Serge Gainsbourg, maar wat ons betreft komt Tony Joe White toch ook af en toe eens flink om de hoek loeren. Wat er ook van weze, aan zingen komt Fabien Van der Stappen eerder zelden toe, meestal vertelt hij zijn verhaal in een soort van parlando. Qua taal bedient hij zich zowat half om half van het Frans en het (in zijn geval nog steeds wat apart) Engels.
Zoals dat wel meer gaat met dingen die "typisch" of "apart" klinken is er hier ook al snel sprake van "herkenning" en is het effect "verrassing" niet altijd aanwezig. Uitzondering op die regel is "African Roots Blues" waarin hij de stemmen van Ethiopische herders verwerkt. Dat geluid kreeg hij te pakken via zijn broer die in het Afrikamuseum van Tervuren werkt.

Het titelnummer "Incursions Ostentatoires", "That Kind of Voodoo" en het laatste nummer "Orgasmic Blues Part II" zijn wat ons betreft de beste drie nummers van de cd. Zijn heel eigen aanpak van de blues heeft Fabien Van der Stappen tot hiertoe nog geen al te grote aanhang bezorgd, dat geeft hij zelf ook toe in een interview dat we met hem lazen. Als zijn website regelmatig wordt bijgehouden, en dus correct is, heeft hij over heel 2009 vijf optredens gehad: twee in Brussel, twee in Wallonie en één in Chicago. Voor dit jaar staat er voorlopig nog niets ingepland.

Toch loont het de moeite om dit schijfje een paar maal te beluisteren als het toevallig jouw pad kruist al was het maar om te weten te komen op welke manier sommige mensen de blues "nieuwe" wegen willen doen inslaan. Of die wegen ook ergens naartoe leiden zal de toekomst uitwijzen. ROLA